Laatste blog: 8/12 - 16/12

Dag iedereen!

Dit zal het laatste blog bericht worden over mijn belevenissen hier in Zuid-Afrika:

Dinsdag 8 december: De grote bazin van Khayalethu kwam aan ons vragen of wij de braai-plaat wouden kuisen. Zij had dit zelf eerst gebruikt bij haar groot feest vorige week zaterdag hierop Khayalethu (waar onze jongens niet mochten bijzijn). Toen had ze da plaat ook niet gekuist voor onze braai van vorige week zondag. Ik heb er mij niet te veel van aan getrokken en gewoon gedaan wat mij gevraagd werd. Ik wist wel niet goed hoe ik hier aan moest beginnen. Ik heb meteen gevraagd of mijn favoriete jongen mij wou helpen. Hij heeft mij zeer goed geholpen en uiteindelijk 'blonk' de braai-plaat terug. Vervolgens heb ik wat opzoek werk zitten doen voor de jongens. Ik wou namelijk de jongens meenemen naar het Seaview Lion Park. Uiteindelijk heb ik zelf gebeld naar de mensen van dit park om te vragen of er iets aan de prijs kon veranderd worden (het was niet zo goedkoop om dit voor de 4 jongens zelf te financieren). Het park liet ons weten dat we gratis binnen mochten!! Hier was ik zeer blij om. Het was al snel middag en Andreas en ik gingen rustig onze lunch opeten op het bankje. Ik zat tegen de muur van de Strong Foundation School. Toen ik terug wou opstaan kreeg ik plots een enorme pijn/steek in mij rug. Ik dacht meteen dat dit om een bij/wespensteek ging. Toen ik Andreas vroeg om te kijken zag hij niets, maar het bleef echt zeer veel pijn doen. Ik heb mijn t-shirt eens uitgetrokken en toen zag Andreas iets vallen op de grond en stampte dit meteen dood. Het was een kleine SCHORPIOEN. Dit beest heeft mij gebeten en Andreas zei meteen dat ik ineens een zeer grote rode plek op mijn rug had. Ik ben meteen naar de mensen van The Office gegaan en zei hebben mij met de schorpioen meteen naar het ziekenhuis gestuurd. We hebben ongeveer 2 uur in het ziekenhuis moeten wachten voor dat het mijn beurt was. De pijn was toen al weg en er was zelfs al bijna niets meer te zien op mijn rug. Uit het onderzoek bleek dat het niet om een giftige schorpioen ging en ik mij dus verder geen zorgen moest maken.  Als ik mij terug duizelig of dergelijke begon te voelen, moest ik meteen terug naar het ziekenhuis komen. Dit kleine beestje heeft mij uiteindelijk nog R 700 gekost (€44). Ik ben natuurlijk zeer blij dat het niet om een giftige schorpioen ging, want dan had ik toch iets ernstiger voorgehad. Ik bekijk dit als één van de 'mooie' herinneringen aan mijn avonturen in Zuid-Afrika.

Woensdag 9 december: Zoals ik had geregeld gisteren zijn Andreas, de leerkracht en ik vandaag naar Seaview Lion Park gegaan met de 4 aanwezige jongens. Eerst was het een korte route door het park. Op ons pad zaten wel zeker zo'n tiental giraffen en 4 zebra's. Dan kwamen we aan een plaats waar we konden uitstappen. De leeuwen en tijgers zaten namelijk allemaal ik grote gebieden die vergrendeld waren door hekken. Dit vond ik wel jammer langs de ene kant. De leeuwen en tijgers lagen allemaal rustig neer, maar toen één van de tijgers S. zag (7 jarige jongen), stond de tijger plots op en begon heel uitdagend heen en weer te lopen en hij bleef kijken naar S. Plots nam hij een aanloop en vloog heel hard tegen het hek. De tijger wou S echt aanvallen! Langs deze kant bekeken was het natuurlijk wel goed dat deze dieren vergrendeld werden achter hekken. Nadien zijn we nog verder gereden waar je iets kon eten en drinken. Andreas en ik hebben de jongens getrakteerd op een drankje en hotdog met frietjes. Ze waren allen zeer blij! Nadien hebben we nog een wandeling op de apenbrug gemaakt, waar we nog een luipaard, stokstaartjes en aardvarkens hebben gezien (Timon en Pumba). Het was een zeer geslaagde uitstap. Iedereen heeft een zeer leuke tijd gehad! In de namiddag heb ik mijn eindevaluatie gehouden met Mia. Deze was ZEER GOED. Ik heb op alle punten een 'zeer goed' gekregen en zelfs op 3 beoordelingspunten een 'uitmuntend'. Hier was ik natuurlijk zeer tevreden mee, zo wordt al het werk dat ik in de stage heb gestoken uiteindelijk toch beloont! 's Avonds is Ellen ook nog langsgekomen voor een laatste individueel gesprek. Ook dit gesprek verliep zeer goed. Ze was zeer tevreden over mijn werk en liet mij weten dat ik klaar ben om in het werkveld te stappen! Op die manier kan ik mijn stageperiode hier in Zuid-Afrika met een gerust hart afsluiten.

Donderdag 10 december: We zijn terug vroeg naar de stage gegaan, want de leerkracht wou met ons en de jongens naar nog een andere plaats gaan, namelijk Maetland. Dit is een zeer mooie plaats, waar zeer hoge 'bergen' zand zijn (het lijkt wel op een woestijn als je er staat. We zijn met de jongens gaan zwemmen in de zee. Ik merkte wel meteen dat dit geen normale zee was. Het water was heel sterk en kwam van alle kanten. We zijn dus niet te diep gegaan met de jongens. Nadien zijn Andreas en ik verder de zee ingegaan. Ik heb nog NOOIT zo'n hoge en gekke golven gezien. Dit was echt niet normaal! We hebben heel de tijd in de golven zitten duiken. Naar mijn gevoel waren er golven tussen van 5 à 6 meter hoog. Dat was echt zalig. We probeerde ook telkens te bodysurfen (met je lichaam meegaan in de de golf i.p.v. een surfbord). Op een gegeven moment was het zelfs zo zot dat de redders hebben teken gedaan om er uit te komen. Na de middag heb ik de 3 jongens die morgen vertrokken geholpen om al hun kleren en waardevolle spullen in te pakken. Ik heb ook een partijtje zitten schaken met mijn favoriete jongen. Ik heb hem expres laten winnen om hem een goed gevoel te geven. Hij had dit niet door dus was het geslaagd. Nadien hebben we nog een film gekeken en was het al weer tijd om naar huis te gaan.

Vrijdag 11 december: Toen we aankwamen, gingen juist de 2 jongste jongens vertrekken! Ik was nog juist op tijd om hen een handje te geven, want ze zaten al in de auto. Ze hadden blijkbaar al de hele ochtend naar mij gevraagd, omdat ze nog afscheid wouden nemen van mij! Vervolgens hebben we met iedereen hier op Khayalethu wat gepraat voor de laatste keer. De 2 jongens nog wat beziggehouden en maar toen het tijd was om te vertrekken was mijn favoriete jongen juist weg met Sigwe. Dit vond ik echt zeer jammer! Ik had graag fatsoenlijk afscheid genomen van hem. Ik heb hier nadien nog veel spijt van gehad. Ik hoop dat alles met hem goed komt. Als ik ooit nog zou terug komen naar Zuid-Afrika, dan zou ik zeker hem gaan opzoeken! Naast dit feit heb ik veel goede herinneringen aan Khayalethu. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het met al de Khayalethu boys goed komt! Dankjewel aan de al mensen die er voor gezorgd hebben dat ik hier mijn stage heb kunnen doen. Ik heb enorm veel bijgeleerd! Die zelfde dag waren Andreas en ik van plan om naar Tsitsikamma te vertrekken. We hadden 2 nachten geboekt in Dijembe backpackers. Toen we wouden vertrekken maakte onze auto een vreemd geluid en aangezien dit toch 2 uur rijden was, maakte we ons zorgen. Wat bleek nu, onze auto lekte. De eigenaar is 's avonds nog een andere auto komen brengen en we zijn vervolgens met die auto vertrokken naar Tsitsikamma. Toen we aankwamen in de Dijembe hadden ze speciaal nog vlees op de braai overgelaten voor ons. Er hing een zeer aangename sfeer. 's Avonds zijn we met de (toch eigenaardige) eigenaar en zijn compagnon een nachtwandeling gaan maken. Plots kwamen we terecht in het midden van een Township. Het was wel één van de betere townships die ik al had gezien: fatsoenlijke wegen, elektriciteit, stromend water, straatverlichting, ... . We zijn gestopt aan een soort van bar. Bijna al de mensen kende de eigenaar van de Dijembe. Dit stelde mij langs één kant toch gerust. Al de mensen waren zeer vriendelijk tegen ons. Het was zeer aangenaam om te zien hoe het 'nacht' leven in een Township er aan toe gaat! We hebben met heel wat mensen gepraat. De ene was natuurlijk wat meer dronken dan de andere, maar ik vond dit zeer interessant! Na 20 minuutjes zijn we ook teruggekeerd naar Dijembe en zijn we ons stapelbedje ingekropen. 

Zaterdag 12 december: We zijn rustig opgestaan en
naar de ontbijttafel gegaan. Er waren enkel pannenkoeken beschikbaar. Ik mocht dit niet eten, maar ik heb er uiteindelijk toch eentje gegeten, want ik moest wat voedsel binnen hebben. We gingen namelijk mountainbiken! Ik had een zeer goede fiets gekregen. Er was maar één fietsroute van 25 km. Die hebben we gevolgd. Dit begon met een zeer lange en stijle afdaling, maar als je daalt moet je natuurlijk ook bergop. Dit was toch zwaarder dan ik dacht, we zijn allebei nat in het zweet boven aangekomen. Het was een zeer mooie route, met in de helft een prachtig uitzicht zoals je op de foto kan zien! Uiteindelijk hebben we toch zo'n 30 km gefietst omdat we één keer volledig fout waren gereden. De bordjes waren namelijk niet altijd duidelijk! Nadien zijn we ergens rustig gaan drinken. Toen we terug in Dijembe aankwamen, begon het plots te regenen. Het heeft nog de ganse dag en nacht zitten regenen, waardoor we niet gezellig rond het kampvuur konden zitten. Na de vermoeiende dag zijn we op tijd ons bedje ingekropen.

Zondag 13 december: We zijn ergens op restaurant gaan ontbijten zodat ik ook iets glutenvrij kon eten. Nadien hebben we rustig ingepakt en zijn we op ons gemakje vertrokken naar Jeffreys bay ofwel JBay. Hier bleven we ook voor 2 nachten en natuurlijk terug in Ubuntu Backpackers. We hadden hier vorige keer een zeer aangename tijd dus wouden we zeker nog eens terugkomen. We zijn eventjes gaan zwemmen, maar het was nogal koude wind dus zijn we naar de winkel gegaan. We gingen terug eten maken, namelijk wortelpuree met steak en Andreas met worst! Dit is één van mijn lievelingsgerechten! We hadden meteen ook voldoende gemaakt zodat we er morgen ook nog van konden smullen! Bas, de Nederlander die werkt in Ubuntu was zeer blij ons terug te zien. Na het avondmaal hebben we nog wat zitten poolen en hebben we een spelletje liggen kaarten met zeer jongen tieners die vroegen of we wouden meespelen. Het was namelijk vakantie voor de tieners! Vervolgens ons bedje ingekropen, want het was al wat laat!

Maandag 14 december: Vandaag vroeg uit de veren. We gingen namelijk nog een surfen! Deze keer heb ik ook geen les genomen en zelf geprobeerd. Het was een zeer warme dag. Het surfen op zich ging nog wel goed, maar er was gewoon te veel volk aan het surfen. Ik ben vaak een aantal keren van mijn bord moeten springen omdat ik anders over andere mensen zou surfen. Dit was echt niet zo aangenaam. Je moest ook tussen bepaalde lijnen blijven, want de andere stroken waren voor mensen met jetsky's. Dit was dus zeer jammer, maar ik ben blij dat het surfen beter en beter lukt! Het draait allemaal rond oefenen, oefenen en oefenen. Na het surfen hebben we onze lunch/ontbijt gemaakt. Eitjes met stukjes tomaat en paprika's! Nadien zijn we wat binnen gebleven, omdat ik al reeds verbrand was (again...). We hebben wat zitten poolen en 's avonds schnitzel gaan kopen voorbij de wortelpuree! Voor het slapen hebben we samen nog naar een film gekeken.

Dinsdag 15 december: We zijn wat later opgestaan vandaag. Eerst rustig ontbeten en nadien ons op het strand gelegd. Het was een zeer hete dag vandaag. Ik heb mij fatsoenlijk ingesmeerd met factor 50, maar ook nu was ik terug verbrand. We hadden wel wat problemen met onze auto. Hij wou niet meer starten. We moesten wel met deze auto naar PE rijden vandaag. We hebben hem eventjes laten doen. In de namiddag kregen we de auto toch aan de praat en zijn we naar een Barber gereden. We wouden ons haar eens laten knippen door een lokale kapper. Hij deed dit prima en dit voor slechts R70, dat is nog geen €5 wat dus spot goedkoop was. Na vele keren proberen kregen we onze auto terug gestart en zijn we meteen doorgereden naar PE. We hebben bij Connie en Gordon eerst onze valies gemaakt, want morgen vertrekken we terug naar België. 's Avonds zijn we voor de laatste keer nog eens lekker gaan eten.

Woensdag 16 december: We zijn 's morgens voor de laatste keer nog eens gaan lopen op het strand. Nadien hadden we terug problemen met onze auto en na veel keer proberen toch gestart gekregen! Toen we terug bij Connie en Gordon aankwamen, heb ik meteen de eigenaar van de auto gebeld en gezegd dat hij de auto bij ons mag komen halen. Om 18:05 vertrekt ons vliegtuig richting Johannesburg, van Johannesburg naar Londen en van Londen naar Brussel. Morgen rond 11 uur landen we in Zaventem. Ik kijk er enorm naar uit om mijn vriendin, familie en beste vrienden terug te zien!!!


Nu komen we aan het einde van mijn Zuid-Afrikaans stage avontuur. Ik heb er in elk geval geen spijt van. Ik heb enorm veel bijgeleerd op internationaal en cultureel vlak. Ik wil graag Connie en Gordon bedanken voor de afgelopen 3 maanden en natuurlijk jullie, mijn trouwe fans. Bedankt om steeds mijn blog te volgen. Mijn excuses voor de Nederlandse fouten in mijn blog, maar dit komt door al mijn gedrevenheid in het schrijven dat ik niet altijd nakijk wat ik eigenlijk aan het schrijven ben. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Ik zie jullie allemaal terug in België en nogmaals bedankt!

27/11 - 07/12

Dag iedereen,

Vrijdag 27/11: Vandaag werd ons gevraagd om wat vroeger naar Khayalethu te gaan. Bijna al de jongens vertrokken vandaag naar huis. Voor mij was dit dus geen probleem om vroeger te komen. Zo kon ik van iedereen rustig afscheid nemen. Het woordje rustig is hier wel misplaatst, want het was één chaos. Een aantal jongens gingen met de taxi en een aantal jongens gingen met de bakkie. Het jammere van de zaak was wel dat Veerle met de bakkie mocht rijden en een aantal jongens mocht afzetten en dat Andreas en ik in het huis moesten blijven om op de jongens die nog bleven te passen. Ik had liever ook mee de jongens naar huis gedaan. Ik heb mij erbij neergelegd en de jongens geholpen om de zware zakken in de voertuigen te krijgen. Ze stonden allemaal klaar om te vertrekken, maar er was één jongen vermist. Ik ben voor hem gaan zoeken, maar ik vond hem niet. Toen ik terugkwam lag hij op de grond en stonden al de volwassenen rond hem. De jongen had een epilepsie-aanval gekregen. Dit had hij sinds zijn geboorte niet meer gehad. De jongen is nu 15 jaar, dus is dit een zeer opvallend en vreemd voorval. Ik vond dit wel erg om te zien. Ik heb ook aan de andere mensen duidelijk gemaakt dat ze niet zo rond de jongen moesten staan en een kussen moesten gaan halen om voor onder zijn hoofd te leggen. De aanval is gelukkig snel over gegaan. Bij gevolg bleef deze jongen samen met een andere jongen in Khayalethu. De andere jongen ging namelijk bij de ene zijn familie verblijven tijdens de vakantie. Khayalethu kon de jongen van de aanval nu niet naar huis sturen. Hij moest namelijk op onderzoek in het ziekenhuis. Een paar dagen later is toch gebleken dat er niets ernstig aan de hand is met de jongen. Naar mijn weten was dit een combinatie van wiet roken en stress om naar huis te gaan. Ze zagen de jongen blijkbaar al waggelend uit de bosjes komen en een beetje later kreeg hij de aanval. Na het hele incident was ik er toch niet goed en was ik toch blij dat ik in Khayalethu bleef om hem in het oog te kunnen houden. De rest van de dag heb ik de 6 aanwezige jongens beziggehouden. We hebben een beetje zitten voetballen en cricket gespeeld. Ik heb hen zo goed mogelijk proberen af te leiden, want het was natuurlijk erg voor deze jongens die niet naar huis konden. De oudste jongen vond het wel heel erg. Dit begreep ik ook. Nu had hij niemand meer van zijn leeftijd rond hem. Ik was van plan hem zo goed mogelijk in de watten te leggen de volgende dagen. Na de stagedag hebben Andreas, Veerle en ik onze supervisie 3 gehouden. Ellen had namelijk de supervisie afgezegd dus was het de bedoeling dat we dit zonder haar gingen houden. Diezelfde avond zijn Andreas en ik naar Jeffrey's Bay vertrokken voor een verlengd weekend. We logeerden in backpackers Ubuntu. Jeffrey's Bay staat bekend voor één van de beste surfplaatsen ter wereld. Dit was nauwelijks een uurtje rijden van Port-Elizabeth. We keken er allebei naar uit!

Zaterdag 28/11: Backpackers Ubuntu was zeker de moeite. Heel aangename mensen ontmoet waar we zelfs mee uit zijn geweest gisterenavond. In de dag zijn we het centrum van Jeffrey's Bay gaan bezichtigen. Ook aan het strand gaan wandelen, maar er was iets te veel wind om er rustig te kunnen zitten. 's Avonds zijn we in een gezellig restaurantje aan de zee iets gaan eten. Eens terug in Ubuntu hadden we een routine, namelijk een spelletje biljart tegen elkaar en rustig praten met nieuwkomers. Het waren allemaal zeer sociale en aangename mensen. 

Zondag 29/11: De eerste keer dat ik eens kon uitslapen sinds ik in Zuid-Afrika ben. Dit had mij heel veel deugd gedaan. In de namiddag zijn we vertrokken naar de watervallen in Jeffrey's Bay. Dit was echt een mooie plaats waar heel veel jeugd samenkomt en gezellig op de rotsen ligt dichtbij een waterval. Er was ook een zelfgemaakte deadride waarmee je in het water terecht kwam. Dit was helemaal iets voor ons. Daar hebben we heel de namiddag zitten genieten. We zijn 's avonds naar de Spar gereden, want ik ging het eten maken namelijk Spaghetti. Hier hebben we heel wat van zitten smullen! (Mijn oma werd vandaag 90 jaar!!! Ik vond het enorm spijtig dat ik niet bij het feest kon zijn, we hebben wel heel eventjes kunnen skypen. Ik ben super trots dat ze het zo goed volhoud!)

Maandag 30/11: Normaal zouden we deze dag moeten werken, maar we hadden gevraagd of we deze dag mochten vrijaf nemen, want het volgende weekend moesten we werken. Voor Mia was dit in orde. Vandaag zijn we gaan surfen. Andreas kan dit al een beetje, ik ben terug gegaan voor een lesje surfen van 2 uur. Het ging super goed, ik was zeer tevreden. 's avonds zijn we terug naar Port-Elizabeth gereden, want morgen was het terug stage lopen. 

Dinsdag 01/12: De jongens waren vandaag niet in Khayalethu, want de leerkracht van de Strong Foundation School had de jongens ergens mee naartoe genomen. Nogmaals een voorbeeld van gebrek aan communicatie, want wij wisten hier niets van. Ook Veerle niet die gisteren wel op de stage was. Langs de andere kant was dit wel goed, want nu hebben we heel de dag rustig voor de IDP's kunnen werken. 

Woensdag 02/12: Toen we toekwamen vroeg Marietjie (bazin van Khayalethu) of wij de jongens nog is zouden willen optrommelen om de stenen op te rapen die in de tuin liggen. Als de jongens goed meededen, mochten we ze (als ze klaar waren) meepakken naar het strand want het was heel warm weer. Ondertussen kennen we de jongens al vrij goed dus weten we hoe we ze moeten motiveren. Aan het werk dat we moesten verrichten, was echter geen beginnen aan. Khayalethu heeft een zeer groot stuk grond. Het probleem is dat er bijna overal stenen liggen. Het gaat hier over bakstenen die in de grond zijn gegroeid. Je krijgt ze er niet vanzelf uit en ze breken zeer gemakkelijk omdat ze al zeer oud zijn. Na verloop van tijd ben ik gaan melden dat hier geen beginnen aan was, want dat er gewoon overal stenen liggen. Ik heb voorgesteld om enkel de grote stenen er uit te halen. Dit vond Marietjie goed. Al de stenen moesten we in de Bakkie smijten. Na verloop van tijd zei ik ook dat ze moesten stoppen, want dat je anders niet meer met de bakkie kon rijden doordat het te zwaar zou zijn. We zijn met Szigwe deze stenen ergens gaan droppen waar de wegen in zeer slechte staat waren. Toen was het al middag, Szigwe wisten mij te zeggen dat we nu al met de jongens mochten vertrekken, want dat het veel te warm was om te werken. Andreas en ik zijn nadien dan ook met de 6 jongens vertrokken richting het strand. De jongens genoten van het warme weer en de afkoeling van het water. Ook ik genoot mee! We hebben er een heel leuke en ontspannende namiddag van gemaakt! Toen we terug aankwamen stond Gordon ons al op te wachten. Die avond is Ellen langsgekomen voor supervisie 4. Het was mijn beurt om de sessie te leiden en een methode mee te nemen om de sessie te laten verlopen. Ik heb de GROW-methode gebruik (Goal, Reality, Options en Way Forward). Ellen vond dit een zeer goede methode en vond dat ik de groep heel goed heb begeleid. 

Donderdag 03/12: De leerkracht had ons gevraagd of we met haar wouden mee gaan naar het strand in de voormiddag. Het zijn altijd zeer mooie plaatsen waar zij ons mee naartoe neemt. Het is altijd leuk om iets nieuw te ontdekken via haar. De jongens zelf genoten er ook van. Het was niet zo warm, maar de meeste hebben toch in de zee gesprongen. Ik had mij ergens rustig op een rots gezet. De oudste jongen van de 6 heeft zich rustig naast mij gezet. Hij is spontaan beginnen vertellen tegen mij. Over zijn familie, school, zijn vriendin, zijn vrienden, zijn rookverslaving, ... . We hebben echt een heel goed gesprek gehad. Het is misschien niet correct van mij om te zeggen, maar dit is mijn favoriete jongen van heel Khayalethu. De reden hierachter is volgens mij, omdat ik enorm veel van hem herken in mijzelf toen ik zijn leeftijd was. Dit is vreemd, maar leuk tegelijk want ik begrijp hem volledig. Ik heb het gevoel dat we uren tegen elkaar kunnen praten. Het gesprek dat we nu hadden duurde zeker zo'n 2 uur. De jongen is 14 jaar, maar dit zou je helemaal niet zeggen. Je schat hem zeker 17 jaar. Hij is enorm voor op zijn leeftijd, juist zoals ik was. De inhoud van ons gesprek vertel ik liever niet, want dat wil ik tussen ons houden. Na het gesprek had ik zo'n goed gevoel en de jongen zelf ook. Hij bedankte mij en wist mij te zeggen dat ik heel goed kon luisteren en dat hij het zeer aangenaam vindt om tegen mij te praten omdat ik rust uitstraal. Dit is de jongen die ik in de watten wou leggen, dit is op dit moment al zeer goed gelukt en dit enkel door te praten met hem. Het doet zelfs zeer veel pijn in mijn hart om te weten dat deze jongen geen plaats heeft om naar huis te gaan. Hij is iemand die dit meer dan ooit verdient. Hij is al zo volwassen voor zijn leeftijd, daar kunnen sommige jongens van 17 of 18 jaar nog van leren. Ik hoop dat hij binnenkort naar zijn familie kan gaan en dat ze hem goed opvangen en niet terug aan zijn lot overlaten. Als ik nog eens zou terugkomen naar Zuid-Afrika zou één van de redenen zijn om deze jongen te zien en te kijken hoever hij dan zou staan! In de namiddag hebben we een beetje de tijd gekregen om voor de IDP's te werken.

Vrijdag 04/12: De jongens waren terug heel de voormiddag weg (wisten we terug niets van). Mia was er ook niet. Ik heb al sinds vorige week donderdag niet meer gezien of gesproken. Ik vraag mij eigenlijk af hoe zij mij fatsoenlijk kan beoordelen als ze mij niet aan het werk ziet met jongens. In mijn ogen kan zij onmogelijk weten hoe ik als social worker en child-care worker ben in Khayalethu want ze heeft hier gewoonweg geen zicht op. Dit vind ik zeer jammer, want op die manier heb de kans om minder goede punten te krijgen op mijn stage dan ik eigenlijk zou verdienen (vind ik zelf). In de namiddag was ik de supervisor voor de jongens die buiten aan het spelen waren. Vandaag mocht de jongen van epilepsie-aanval en de andere jongen die met hem mee ging naar huis. Dus waren er nog maar 4 jongens in Khayalethu vanaf vandaag.

Zaterdag 05/12: Er werd ons gevraagd om het hele weekend te werken. Dit deden we met plezier. Wat we niet wisten was dat wij effectief de enige 2 in Khayalethu waren als begeleider. Er was ook niemand van de Office. Het was enkel wij en de 4 jongens + de 2 oudere die in de week vakantiejob deden. We waren plots verantwoordelijk voor alles, het eten, wassen, aankleden, jongens entertainen, ... . Dit was zeer leuk om te doen. Eens iets totaal anders. De jongens zelf waren dit ook niet gewoon dus probeerde ze ons van het begin te testen, maar we hebben ze meteen kort gehouden zodat ze wisten dat dezelfde regels bij ons telden als bij de andere begeleiders. In de voormiddag hebben we ze een beetje laten werken door terug een hele boel stenen weg te brengen. Iedereen deed goed mee. Dat was zeer fijn. Ik heb er telkens voor gezorgd dat hun 10 uurtje, lunch en 3 uurtje klaar stond. De boterhammetjes waren met liefde gemaakt en dit smaakte hen ook zeer goed. In de namiddag kwam Marietjie aan, want ze gingen de grond van Khayalethu gebruiken om een eindceremonie van karate te houden en nadien was er ook een braai (BBQ). Wij moesten de jongens binnenhouden ofwel mochten ze maar op bepaalde plaatsen spelen, maar zeker niet in de buurt van hun komen. Dat vond ik zeer erg en zeer spijtig. De jongens mochten er zelfs niet van mee eten. Dit vind ik zelfs een schande. Het is nu toch geen moeite om voor 6 jongens extra eten te voorzien en ze te laten meespelen met de al de andere kinderen die daar waren. Marietjie is de bazin dus ik moet volgen wat zij zegt, ook al sta ik hier nog voor geen procent achter. Wij hebben toen meteen iets afgesproken, wij gingen er voor zorgen dat de jongens morgen gingen braaien. Wij gingen hiervoor zorgen.

Zondag 06/12: We hebben met de jongens afgesproken dat ze in de voormiddag nog goed moesten werken (terug de stenen) en dat wij hen dan gingen belonen met een braai 's avonds. Rond de middag ben ik naar de winkel gegaan. Omdat wij de enige 2 begeleiders zijn moet er telkens iemand verplicht in Khayalethu blijven, omdat het altijd kan zijn dat er iemand van de jongens al terugkomt van de thuissituatie en wij hen dan moeten kunnen opvangen. Dus ben ik alleen naar de winkel gereden en al het vlees, groeten en frisdrank voor de braai gaan kopen. 's middags heb ik eitjes zitten maken voor al de jongens. Dit konden ze dan tussen hun boterham stoppen met wat stukjes tomaat en paprika. In begin begrepen ze er niets van en durfde ze het niet goed eten, maar nadien konden ze er niet genoeg van krijgen. Ik heb namelijk niet het menu gevolgd, maar ik vond dat het vakantie was voor de jongens en ze dus ook eens iets anders moeten krijgen i.p.v. altijd hetzelfde. In de namiddag heb ik gezegd dat Andreas de jongens moest meepakken naar het strand (wie wou natuurlijk), want het was prachtig weer. Ik ben in het huis gebleven, maar ik heb alles zitten opruimen en kuisen. Nadien ben ik begonnen aan de voorbereiding van de braai (groentjes snijden, hout sprokkelen, kolen aansteken, enz.). Mijn favoriete jongen is niet mee gegaan naar het strand maar heeft mij heel de tijd geholpen. Hij was de meester van het vuur en ging er voor zorgen dat dit in orde kwam. Rond 17 uur kwam de andere begeleidster aan die ons moest vervangen, maar wij gingen blijven tot na de braai en met de jongens mee eten. Iedereen genoot er met volle teugen van. Ze hebben ons nadien ook allemaal van harte komen bedanken. Dit was zeer leuk en we hebben dit met veel liefde betaald en uitgevoerd. Het gaat er om dat de jongens blij zijn en meer moet dat voor mij niet zijn! In het filmpje zie je wat een jongen deed na het braaien. Ik denk dus dat hij wel gelukkig was :) !

Maandag 07/12: De leerkracht van Khayalethu ging met de jongens een mooie wandeling maken aan het strand en vroeg of we mee wouden gaan met haar. Natuurlijk gingen we met haar mee en het was inderdaad een prachtige wandeling. Sommige stukken deden mij zelfs denken aan de films van Lord Of The Rings. Zuid-Afrika is echt een ongelofelijk prachtig land. Ik ben blij dat de leerkracht ons de mooiste stukjes van Port Elizabeth laat zien, want zelf weten we die natuurlijk niet zijn. De jongens hebben terug in de zee gezwommen. Het was echt de moeite. In de namiddag heb met de jongens een film gekeken binnen, want het weer was omgeslagen. De dagen vliegen voorbij. Het is nog maar 4 dagen stage en dat is het voorbij. Binnen 10 dagen ben ik terug in België. Plots gaan het snel, maar ik zal toch blij zijn als ik terug bij mijn vriendin, familie en beste vrienden kan zijn!

18/11 - 26/11

Hallo iedereen!

Woensdag 18/11: Ik heb mij heel de voormiddag bezig gehouden met de voorbereiding van mijn sessie die ik vandaag ging geven. Ik had gepland om naar de zee te gaan, want het was super goed weer. Andreas ging met mij mee om te begeleiden. Het was de eerste keer dat ik de 8 jongens te samen had. Nu waren de twee nieuwe jongens in Khayalethu met mij mee. Ik heb hen eerst het doel van de sessies uitgelegd. In de namiddag zijn we onmiddellijk naar de zee vertrokken. Ik had heel wat voorbereiding getroffen. De jongens genoten van al de spelletjes. Op het laatste heb ik hen nog 30 minuten laten vrij spelen. Al de jongens zijn meteen de zee ingesprongen. Nadien begon één van de jongens een voetbalveld in het zand te tekenen. De andere begonnen hem meteen te helpen. Het zag er echt prachtig uit en natuurlijk hebben we daarna allemaal liggen voetballen. Een beetje later kwamen er zelfs oudere jongens aan ons vragen of ze mochten mee voetballen. Het was een zeer leuke en geslaagde sessie. Toen we terug op khayalethu aankwamen, moesten al de jongens vertrekken voor de counseling.

Donderdag 19/11: Het was heel goed weer vandaag! Toen ik aankwam ben ik meteen aangesproken geweest door één van de begeleiders die mij meteen van harte bedankte. Dankzij mijn 'vermoeiende' sessie van gisteren, waren de jongens blijkbaar heel moe en zijn ze rustig gaan slapen! Dat was natuurlijk fijn om te horen! Ik heb mij in de voormiddag heel de tijd bezig gehouden met onze kleinste jongen op khayalethu. Hij had namelijk problemen met zijn ogen en ging vandaag naar een oogarts. Vandaar dat hij dus thuis bleef van school. Ik heb met hem een hele tijd in de zon gelegen en heel wat gebabbeld ondertussen. Het is een heel actieve jongen die enorm wat aandacht zoekt. Hij doet dit wel niet op een storende manier dus ik geef hem zo veel mogelijk liefde als ik kan. Het is echt een heel schattig jongetje. Dit is echt een jongen die ik persoonlijk meteen zou willen adopteren. We hebben zitten voetballen, verstoppertje gespeeld, zitten knikkeren, ... . Voor ik het wist was de voormiddag al om. Nadien heb mee de lunch helpen voor te bereiden en ben ik met Andreas andere jongens van school gaan halen. Toen was het lunchtijd. Zoals altijd moeten de jongens dit zo snel mogelijk opeten, omdat ze nadien onmiddellijk de taxi of de bakkie moeten inkruipen. Het was namelijk de laatste zwemsessie. Omdat het de laatste zwemsessie was mochten de jongens vrij zwemmen. Dit was echt een plezier om naar de kijken. Ik zat langs de kant en de jongens waren continu in het water aan springen. Het ene bommetje achter het andere. Voor ik goed besefte was ik kletsnat. Ik vond dit natuurlijk niet erg, want ik genoot ervan dat de jongens zo veel plezier hadden. Op de terugweg waren de jongens nog steeds erg onrustig dus heb ik toch een aantal keren moeten ingrijpen om hen terug tot rust te brengen. Toen we terug op Khayalethu aankwamen was de rust terug gekeerd.

Vrijdag 20/11: In de voormiddag werd er mij gevraagd of in de lunch kon maken voor de jongens. Voor mij was dit uiteraard geen probleem. Ik doe hier steeds mijn best voor en probeer er voor te zorgen dat het eten juist een tikkeltje lekker is. In het verleden is het voorgevallen dat jongens mij kwamen bedanken omdat het eten lekkerder was als anders. Ik probeer gewoon een beetje meer smaak aan het eten te brengen. De jongens verdienen dat. Er gaan niets boven een lekker bord eten! Zoals ze zeggen, maak ik dit met liefde klaar!
In de namiddag ben ik een aantal jongens moeten gaan halen. Voor ik vertrok ben ik nog duidelijk gaan vragen wie ik juist moest ophalen. Toen ik bij de eerste school aankwam stonden de jongens braaf op mij te wachten. Nadien zijn we rustig naar de andere school vertrokken. Normaal gezien stoppen ook deze jongens vroeger op vrijdag, maar nu kwamen de jongens maar niet buiten. Plots kreeg ik telefoon van Khayalethu dat de jongens al zouden opgehaald zijn door de taxi. Nogmaals een gebrek aan communicatie. Ik heb dus 3 kwartier aan de school zitten te wachten met de andere 2 broers van de vorige school. Niet dat het niet leuk was, want de jongens hebben braaf in de auto zitten spelen. Ik vond dit wel een jammer voorval. Toen ik aankwam moest ik ook meteen twee oudere jongens wegbrengen naar de universiteit van PE. Dit was een heel eindje rijden. Andreas is met mij meegereden. Toen we terug aankwamen op Khayalethu was het al terug tijd om naar huis te gaan. De dag is voorbij gevlogen. Toen ik aankwam in het gastgezin ben ik mij meteen gaan douchen en ben ik terug naar mijn ouders vertrokken. Zij waren vandaag terug van Kaapstad en we gingen samen iets eten. Het was terug zeer gezellig. Nadien zijn Andreas en ik nog iets gaan drinken in de Beershack, want het was weekend!

Zaterdag 21/11: Eindelijk eens een beetje uitgeslapen. Rond de middag ben ik mijn ouders gaan oppikken, want we gingen terug op safari-tour. Juist dezelfde soort safari als bij mijn vriendin Joy. Het weer was weer zeer slecht vandaag. Veel wind en regen. We hebben wel al de belangrijke dieren gezien die er aanwezig zijn in het natuurpark van Schotia, namelijk leeuwen, olifanten, giraffen, bizons, buffels en zelfs neushorens. Dit had ik met Joy vorige keer niet gezien. 's Avonds was het terug een gezellig kampvuur en deze keer hadden we gekozen om eens te blijven overnachten in het park zelf. Dit was wel spannend! Ik vond dit heel tof om eens mee te maken. Ik had van Andreas gehoord dat dit echt wel de moeite was, want hij had dit al eens mijn zijn familie gedaan. Vandaar dat wij dit nu ook hadden gedaan.

Zondag 22/11: Heel vroeg opgestaan, want om 7 uur moesten we terug klaar staan. Eerst kregen we nog eens een ochtend toer in Schotia. Het was prachtig weer vandaag (eindelijk!) en vandaar dat we de leeuwen van heel dichtbij konden zien! Nadien hebben we stevig kunnen ontbijten op dezelfde plaats als gisterenavond. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar het Addo Elephant Park. Zoals eerder gezegd zitten hier ongeveer 700 olifanten. Vorige keer had ik er maar 7 of 8 te zien gekregen ondanks het slechte weer. Vandaag hadden we meer gelukt. We hebben ongeveer zo'n 50 à 60 tal olifanten gezien en op 1 open plaats waren er zeker 22 olifanten tegelijk. Zeer leuk en schattig om heel wat kleintjes aan het werk te zien! Kortom het was een zeer geslaagde safari-trip! 's Avonds zijn we gaan uiteten en is Andreas met ons meegegaan. 

Maandag 23/11: 
Toen we aankwamen op Khayalethu was spijtig genoeg (zoals altijd) de vergadering al bezig. Het was een zeer lange en belangrijke vergadering want vrijdag gaan bijna al de jongens naar huis dus moest er nog veel gebeuren! Na de vergadering zijn we naar de klas van Strong Foundation School gegaan op Khayalethu. Er was namelijk een man aanwezig die kwam spreken over slangen. Naast spreken had hij ook een heel aantal verschillende slangen met zich mee. Er waren heel wat prachtige exemplaren bij! De jongens reageerde in het begin zeer angstig, maar na verloop van tijd ging dit wel over. Het was grappig en tegelijk interessant om te zien! Plots hield de man een boa constrictor slang boven. Dit is een slang uit de familie reuzenslangen. Het is één van de bekendste wurgslangen ter wereld. Al de jongens gingen meteen naar achter toen deze slang werd boven gehaald. Ook ik schrok enorm, want ik had dit niet zien aankomen! Na zijn mooie en gepassioneerde uitleg over de slang, mocht iedereen die wou een foto nemen met de reuzenslang in je nek. Ik heb dit uiteraard (met veel schrik) ook gedaan! Terug een ervaring rijker. In de namiddag heb ik even Andreas helpen assisteren met zijn sessie tot het voor mij tijd was om de jongens, voor de laatste keer, van school te gaan halen. Ik heb hen uitgelegd dat dit de laatste keer was en dit vonden ze zeer spijtig. Ik heb er een zo leuk mogelijke rit van gemaakt. Na lunchtijd heb ik ook Veerle helpen assisteren met haar sessie en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. 's Avonds ben ik voor laatste keer iets met mijn ouders gaan eten, want morgen vertrekken ze terug naar België. Het was een zeer leuke en aangename avond. Ik heb er enorm hard van genoten!

Dinsdag 24/11: Heel vroeg opgestaan. We hebben er voor gezorgd dat we om 6 uur 's morgens op Khayalethu waren. Andreas en ik wouden eens de ochtendrituelen meemaken. De jongens uit bed halen, ontbijten, naar school brengen, ... . De jongens verschoten om ons zo vroeg te zien. Ze waren allemaal aangenaam verrast. Het was leuk om ook deze vorm van chaos eens te zien. Ik heb meteen gevraagd waarmee ik kon helpen. Onze hulp was meer dan welkom. De jongens zijn nadien allemaal rustig kunnen vertrekken naar school. Het was terug prachtig weer. Er waren 3 jongens gestraft omdat ze wiet hadden gerookt. Er werd ons gevraagd om met hen te werken in de tuin. We hebben rustig bekeken wat we konden doen. Het was aan ons om de jongens aan te sporen, werk te verrichten. In begin ging dit heel moeizaam, maar na verloop van tijd zijn we ook aan de praat geraakt met deze jongens. Het was zeer warm dus hebben we allemaal wat liggen zweten. De jongens hebben heel hard zitten meewerken. Rond de middag zijn we terug vertrokken, want onze shift zat er al op. Ik heb de jongens nog eens bedankt voor hun harde werk, ze apprecieerde dit enorm. Na de middag ben ik naar mijn ouders toe gegaan. Hun vliegtuig vertrok pas om 6 uur 's avonds dus kon ik hen afzetten aan de luchthaven. Eerst zijn we nog naar de pinguïns geweest die in PE te zien zijn. Nadien hebben we nog een laatste keer een snackje gegeten samen en daarna rustig vertrokken naar de luchthaven. Ook dit afscheid was moeilijk voor mij. Ik vond het zeer leuk dat ze mij zijn komen bezoeken! Na het toch moeilijk afscheid, ben ik naar Andreas gegaan die op het strand lag te zonnen. We zijn 's avonds nog iets gaan drinken in de Barney's.

Woensdag 25/11: Vandaag hebben we rustig kunnen uitslapen, want we gingen eens de late shift doen. We wouden zowel de ochtend als avond shift eens hebben meegemaakt voordat de jongens naar huis vertrokken. We konden dit natuurlijk alleen maar verwezenlijken door met onze eigen gehuurde auto naar de stage te rijden. Dit was voor ons geen enkel probleem. Normaal gezien had ik mijn sessie vandaag. Ik had dit in de voormiddag ook nog goed voorbereid. Maar toen we op Khayalethu aankwamen, merkte we meteen dat er chaos in de lucht hing. Het was namelijk vandaag de chapel ceremony. Vorige week zijn er een aantal mannen hier druk aan bezig geweest. Khayalethu wou er voor zorgen dat er een plaatsje in hun grote tuin was waar de jongens rust konden vinden en konden bidden als ze dit wouden. Vandaag was dit af dus was het grote ceremony. Bijna al de jongens waren thuis gebleven van school. Deze ceremony was iets zeer speciaal en mooi om mee te maken. Al de jongeren waren zeer blij dat ze dit hebben meegemaakt. Elke jongen kreeg op voorhand ook een briefje waar ze hun geliefde mochten opschrijven. Tijdens te ceremony mochten de jongens dit één voor één voorlezen als ze dit wouden en nadien mochten ze het briefje in de put gaan leggen. Ook al de begeleiders, mensen van de office en wij hadden een briefje geschreven. Nadien al de briefjes in de put lagen werd het grote kruis hier in gepland. Na de ceremony was het tijd om in te pakken. Hier kwam ook wat chaos aan te pas. Dit is ook niet meer dan normaal. Nadien hebben we de jongens wat beziggehouden buiten tot het tijd was voor het avondeten. Dit had ik nog nooit gezien, maar verloopt zoals de lunchtijd. Daarna werd er ons gevraagd om te begeleiden tijdens het douchen van de jongens. Nadien mochten de jongens nog braaf een uur tv kijken en dan was het tijd om te gaan slapen. Aangezien het een vermoeiende dag was, is iedereen braaf zijn bed in gegaan en zijn wij nadien rustig kunnen vertrekken. De jongens vonden het heel leuk dat wij er nog zo laat waren. Ook dit snapte ze niet goed, maar vonden dit meer dan goed!

Donderdag 26/11: We hebben ons vandaag heel de dag bezig gehouden met de IDP's van de jongens (Individual Development Program). Dit is te vergelijken met een handelingsplanning voor de jongens van Khayalethu. We moesten elk met 8 jongens een stevig gesprekje hebben. Elk gesprek moet je op een hele andere manier aanpakken. De ene jongens zijn veel te jong om dit allemaal te snappen of kunnen moeilijk hun concentratie erbij houden, waardoor je ze moet kunnen bezig houden terwijl je een gesprekje met hen aangaat. Anderen moet je oppassen met hoe je je vragen formuleert, want de ene reageert hier veel gevoeliger op dan de anderen. Dit kan de conversatie tussen jou en de jongen verslechten. Mijn gesprekken zijn over het algemeen zeer goed verlopen. Er waren wel wat zware en moeilijke conversaties, waar ik serieus heb moeten zoeken om het antwoord te verkrijgen wat ik wou. Dit was een zeer interessante opdracht. De jongens luisterde zeer goed en deden ook zeer goed mee. Ik was aangenaam verrast! De volgende dagen ga ik mij bezig houden met de scholen van de jongens. Ik ga namelijk gesprekken aangaan met de leerkracht van elke jongen persoonlijk. Nadien ga ik deze gesprekken in een verslag samenvatten. Morgen vertrekken de jongens naar huis. We gaan morgen vroeger om nog fatsoenlijk afscheid te nemen van jongens, want ze vertrekken al om 8 uur naar huis. Ik ga ze zeker en vast allemaal missen!

9/11 - 17/11

Dag iedereen!

Maandag 9 november: Ik ben heel vroeg moeten opstaan vandaag. We gingen namelijk met Mia en één van de jongens naar de rechtbank. Minstens om de 2 jaar heeft Mia de verantwoordelijkheid om de verlenging van het verblijf van elke jongen aan te vragen in de rechtbank. Aangezien dat het goedkeuringsverblijf van deze jongen dinsdag 10 november verviel, was dit weer mooi op tijd. Mia had dit blijkbaar vorige vrijdag pas opgemerkt. Ze heeft veel moeite moeten doen om nog voor dinsdag te mogen langskomen. Dit is een typisch voorbeeld van alles 'last minute' te doen. Dit komt heel onprofessioneel over vind ik. We hadden om 8 uur afgesproken. We waren op tijd, maar Mia kwam pas met de jongen aan om 9 uur. We zijn allemaal samen naar binnen gegaan. De jongen leek heel zenuwachtig. Dit was zijn eerste keer. Toen we binnen kwamen, moesten onze rugzak aan de ingang laten en door een metaaldetector stappen. Ik had niet verwacht dat er zo'n beveiliging aanwezig ging zijn. Vervolgens hebben we ons in de wachtkamer gezet. Daar moesten we wachten op de externe social worker van de jongen en de papa van de jongen. Rond 11 uur is de externe social worker pas aangekomen. We hebben ons vervolgens verplaatst naar de bank aan de rechtbank waar wij moesten zijn. Om 12 uur mochten we eindelijk binnen gaan. Het was er zeer klein en koud. Het was mijn aller eerste keer in een rechtbank. De gerechtsheer heeft 3 algemene vragen en 1 rechtstreekse vraag aan de jongen gesteld. Voor de rest heeft hij een aantal papieren ondertekend en dat was het. Op 7 min waren wij terug buiten. Dit vond ik zeer jammer. In totaal heb ik 4 uur moeten wachten om dan 7 minuutjes binnen te zijn. Ik had hier veel meer van verwacht. Al bij al heb ik er wel geen spijt van, want dit is weer een ervaring rijker. Nadien zijn we terug naar Khayalethu gereden en heb ik geholpen met de lunch voor te bereiden. Na de lunch heb ik sessie van Veerle mee begeleid. Het was één grote chaos, want de jongens moesten vormpjes maken van deeg en natuurlijk hing iedereen vol met bloem. 

Dinsdag 10 november: In de ochtend heb ik mijn tussentijdse evaluatie gehouden met Mia. Deze heeft zeer lang geduurd. Nadien heeft zij mij ook uitgelegd wat het plan is voor de volgende twee weken. Wij gaan elke 8 IDP's (Individual Development Program) en handelingsplanningen moeten opstellen van 8 verschillende jongens. Hiervoor gaan wij een gesprek moeten hebben met de leerkracht van elke jongen, de externe social worker van elke jongen, de zwemleerkracht en de karateleerkrachten. Als laatste moeten we elk een individueel gesprek houden met de jongens. Dit neemt heel wat werk en tijd in beslag en dit moet afzijn voor de eerste week van december. Ook dit is een mooi voorbeeld van alles 'last minute' te doen. We hadden hier al veel eerder aan kunnen beginnen, zodat we hier rustig onze tijd voor konden nemen. Nu moeten we echt zien dat we dit afkrijgen tegen begin december. Na de middag ben ik een aantal jongens van school gaan ophalen. Bij één van deze jongens had ik nog geen individueel gesprek gehad. Daar was nu de kans voor. Ik heb hem een aantal uitnodigende vragen gesteld die hem ook meteen tot rust brachten. Nadien is hij beginnen te vertellen. Over wat dit allemaal ging, ga ik hier nu niet neerschrijven want dit is privé. Het was een zeer aangenaam en met momenten zelfs grappig gesprek. Zo heb de jongen weer langs een andere kant leren kennen, de emotionele kant dan. Eens we aankwamen in Khayalethu was, zette hij meteen zijn stoer masker terug op. Ik snap dit perfect. Als puber moet je heel wat maskers kunnen opzetten, zeker als je continu met andere pubers in contact bent. Dit moet helemaal niet gemakkelijk zijn.
Andreas was vandaag terug! We zijn 's avonds iets gaan drinken in de Barneys!

Woensdag 11 november: Het was projectdag vandaag. Daphne kwam ons rond 8 uur oppikken. We gingen al de projecten die met Amava te maken hebben bezoeken. Eerst zijn we langs gegaan bij Ithemba. Dit is een school voor kinderen met een beperking. Dit is een zeer mooi project en de mensen leveren hier mooi werk. Onze tweede halte was Ubomi. Dit was eerst het project waar Elke zat, maar nu was dit het project waar de 3 vriendinnen: Jasmien, Sarah en Ilona aan het werk waren. Het is midden in een Township gelegen. Toen we daar aankwamen, hebben we eerst een rondleiding gekregen en nadien een lange maar interessante uitleg van wat Ubomi eigenlijk inhoudt. Nadien hebben de meisjes allemaal met de kindjes zitten dansen. Het waren allemaal Vlaamse liedjes die opstonden. Zeer grappig om te zien. Onze derde stop was Vistarus. Dit was het project waar Amarines aan het werk was + Rudy. Hij is de man van Catherine (de dochter van Connie en Gordon). Rudy gaf ons met nog een zeer vriendelijke vrouw een rondleiding in het heel grote project Vistarus. Je kan het zien als een ontwenningskliniek/opvangcentrum voor volwassenen. Deze mensen moeten ook werken op het project. Er zijn een aantal regels aan hun verblijf verbonden waar ze zich zeker aan moeten houden. Onze 4de stop was Zanethemba. Dit is het project waar Catherine (de dochter) werkt en sinds kort ook waar Elke aan de slag is. Dit project is te vergelijken met het project van de 'Weggooi baby's '. Hier zijn ook enkel baby'tjes aanwezig die worden afgestaan door de ouders. Deze baby'tjes wachten nu op adoptie van volwassenen. Onze 5de stop was de White Lodge. Dit was een afkickcentrum voor verslaafde mannen vanaf 25 jaar. Daar heb ik een goed gesprek gehad met één van de mannen die daar zaten. Hij heeft mij rustig verteld wat hij al allemaal had meegemaakt. Dit vond ik zeer boeiend. De voorlaatste stop was het Human Dignity Centre. Dit valt eigenlijk in grote lijnen te vergelijken met een school + naschoolse kinderopvang. Andreas en ik hebben daar een heletijd met de jongetjes zitten voetballen. Last but not least was ons project aan de beurt. Er waren spijtig genoeg niet veel jongens aanwezig. De meeste waren weg voor counseling. Mia heeft ons gewoon het filmpje van Khayalethu laten zien. In dit filmpje staat wel duidelijk wat  Khayalethu is en wat het doel van Khayalethu is. Dit vonden de andere vrijwilligers naar eigen zeggen een zeer hard maar interessant project. Nadien zijn we terug naar huis gegaan. Ik heb gevraagd om mij bij Connie en Gordon af te zetten (de rest ging bij Peter en Daphne eten). Mijn ouders waren vandaag geland en ik ging natuurlijk naar hen toe! Het weerzien was zeer leuk! Ze hebben mij hun hotel laten zien en we zijn 's avonds iets lekkers gaan eten. 

Donderdag 12 november: We hadden vandaag gehoopt dat we wat meer informatie zouden krijgen over de IDP's van de jongens dat we moesten maken, maar Mia was er vandaag niet. Ze had heel de dag trainingsessie en zal vandaag niet op Khayalethu te zien zijn. Dus konden we nog niet aan de IDP's beginnen. Ik ben rond 12 uur mee met de taxi vertrokken om de jongens van school te gaan halen. Van de laatste school gaan ze telkens rechtstreeks naar het zwembad op donderdag. Sinds woensdag was er een nieuwe jongen bijgekomen in Khayalethu. Het was ook juist zijn verjaardag, hij werd 7 jaar. Hij is nog zeer klein en mager voor zijn leeftijd, maar wel super schattig. Dit was voor hem zijn eerste zwemles ooit. Hij was een beetje bang en schaamde zich omdat hij nog niet kon zwemmen, maar hij is niet de enige dus dat stelde hem dan ook meteen gerust. Ik zag dat hij van het zwemmen genoot. Na het zwemmen heb ik met jongens nog wat buiten zitten spelen en daarna was het terug tijd om naar huis te vertrekken. Toen ik thuis kwam ben ik meteen naar mijn ouders hun hotel vertrokken om hen op te pikken. Ze wouden het gastgezin eens zien. Connie en Gordon hebben hen hartelijk verwelkomt. Ook de andere meisjes waren zeer vriendelijk. Mijn ouders voelde zich zeer goed op hen gemak, dus dat was een goed teken. Nadien zijn wij vertrokken om ergens iets gezellig te gaan eten.

Vrijdag 13 november: Het was terug mijn beurt om de jongens te gaan halen. Ik kijk hier altijd zeer hard naar uit. Een van de jongetjes die ik moest gaan halen, was niet naar school gegaan. Hij heeft namelijk zweertjes in zijn rechteroog en ging vandaag naar de oogarts om dit te onderzoeken. Zijn broer zat wel op school dus hem ging ik eerst ophalen. Toen ik aan de school aankwam, kwamen er andere jongens naar mij toe om te zeggen dat het jongetje al is opgehaald geweest. Ik ben naar binnen gegaan om dit na te vragen bij de leerkracht en die bevestigde het verhaal. Dit is nogmaals een voorbeeld van slechte communicatie. Ik ben dan verder vertrokken om de andere jongens te gaan halen. Toen ik terug op Khayalethu aankwam, heeft iemand van de office onmiddellijk gebeld naar de persoon wie de jongen zou kunnen gehaald hebben en daarbij werd dit meteen bevestigd. In de namiddag kwam er terug een nieuwe jongen aan. Hij is 14 jaar. Hij leek mij al meteen stevig in zijn schoenen te staan. Na de lunch was het een klein kerstfeestje. De kinderen/jongeren kregen één voor één een cadeaubox vol met kleren, speelgoed, snoep, ... . Iedereen was super blij, dat was heel leuk om te zien! Iedereen liet met trots zien wat ze gekregen hadden. Na het kerstfeest moest iedereen zich klaarmaken, want we gingen naar een cricketmatch met zen allen! De jongens moesten terug hun petjes en T-shirts van KFC aantrekken. Tijdens de match kreeg iedereen een drankje en een KFC-box van medewerkers van KFC. Dankzij hen, kunnen de jongens naar zo'n cricketmatch gaan kijken, zij sponsoren dit allemaal. Het was terug zeer laat geworden. Nadien ben ik met mijn ouders naar de luchthaven gegaan om een auto te huren voor het weekend. Andreas was namelijk al in de late namiddag vertrokken met 3 meisjes van ons gastgezin op weekend. Hij heeft onze auto meegenomen, wat ik zeker en vast begrijp!

Zaterdag 14 november: Een heel belangrijke dag! Ik ben 's morgens vroeg met mijn ouders vertrokken richting Tsitsikamma. Dit is de plaats waar de hoogste brug ter wereld is om van te bungeejumpen. Ik ging dit doen! Het was ongeveer een 2 uur rijden. Om 1 uur mocht ik springen. Het stressgehalte viel in het begin nog mee, maar op het einde was ik toch echt zenuwachtig. Ik wou het gewoon doen. Mijn ouders zijn mee op de brug gestapt. Voor papa was dit de zwaarste bevalling ooit, want hij heeft hoogtevrees. De bungyjump was echt zalig. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en nadien heb mijn ouders ook bedankt om mee te gaan! Op de foto zie je al een voorbeeld van hoe het er uitzag! Nadien hebben we rustig iets gegeten en vertrokken naar 'Monkeyland' en 'The birds of Eden'. Twee zeer mooie parken en zeker de moeite om eens te doen. Daarna zijn we terug vertrokken naar hun hotel en 's avonds iets gaan eten.

Zondag 15 november: In de voormiddag ben ik met mijn ouders naar Baywest Mall geweest, want mijn ouders (eigenlijk mijn mama) wouden gaan shoppen. In de namiddag is het heel hard beginnen regenen. We zijn eens langs Khayalethu gereden, want ze wouden zien waar mijn stageplaats was. Niet veel verder heb je 'Kragga Kamma Game Park' waar vele dieren aanwezig zijn, zoals giraffen, neushorens, zebra's, springbokken, struisvogels, everzwijnen, ... . We zijn er naartoe gereden om te vragen of het te doen was om nu in het park rond te rijden. Het was zeker te doen volgens hem. Ik ging zelf rijden met de auto. Ik vond dit zeer spannend, want nu was het eens zonder gids. Ik vond dit heel tof en mijn ouders ook. We hebben veel verschillende dieren gezien. Mama was zelfs een beetje bang bij de neushorens, omdat we er zo dichtbij waren! ' S avonds zijn we nog iets ergens gaan eten en onze gehuurde auto terug gaan binnenbrengen. Andreas is mij aan de luchthaven komen oppikken.

Maandag 16 november: Vroeg naar Khayalethu vertrokken, want de leerkracht van de Strong Foundation School op Khayalethu belde ons om te vragen of we mee naar het strand wouden gaan met de jongens. We zijn zo snel mogelijk vertrokken. Toen we op Khayalethu aankwamen zijn we onmiddellijk mee de bakkie ingesprongen met jongens en vertrokken. Het was een zeer mooie plaats! Er was een beach voetbalpleintje, een waterglijbaan, een minigolf terrein, een game center waar je kon biljarten, kickeren, enz. De jongens gingen meteen van de glijbaan, behalve de jongste van ze allemaal. Hij durfde niet omdat hij niet kon zwemmen. Andreas kwam tegen mij zeggen dat hij in zijn broekje had gedaan, dacht hij. Ik heb mij meteen ontfermd om deze jongen en hem apart gepakt. Ik heb gevraagd wat er aan de hand was en of hij in zijn broekje had gedaan. Ik rook het ook al dus ben ik aan de leerkracht gaan vragen of hier ergens een douche was, maar dat wist ze niet. Ze is mij wel een emmer komen brengen met water. De jongens heeft zijn kleren uitgedaan en zelf beginnen wassen. Dat vond ik zeer mooi. Hij schaamde zich voor wat hij had gedaan. Ik heb hem laten weten dat dit kon gebeuren. Het probleem was dat hij zo veel stress had, dat hij in zijn broekje deed. Ik heb hem daarna een beetje gewassen en hem een proper broekje aangedaan. Daarna gingen ze de zee in. Allemaal op een opblaasband, dus kon deze jongen ook meedoen. Een uurtje later ben ik gaan vragen of hij niet nog eens naar wc moest gaan en hij zij ja! Al een geluk dat ik het vroeg want hij moest eigenlijk dringend naar het toilet gaan. Toen we terug aan het wandelen waren, moest hij terug naar het toilet lopen, want hij moest nog eens. Dit allemaal van de stress omdat hij niet kon zwemmen. Dit vond ik heel erg voor de jongen, maar ik heb gedaan wat ik kon doen. In de namiddag ben ik de jongens van school gaan halen. Toen het lunchtijd was, kwam Mia kwaad naar mij toe om te vragen waar 'Sergio' was. Ik zei haar dat ik hem niet moest gaan halen van het school of dat niemand mij dit toch gezegd had... Ik heb wel meteen voorgesteld hem te gaan halen en dat was goed. De jongen stond jammer genoeg helemaal alleen buiten aan de school te wachten op zijn transport. Ik heb hem meteen uitgelegd dat het weer om een miscommunicatie ging. Dit is nogmaals een voorbeeld van slechte communicatie op Khayalethu. Ik vond dit persoonlijk wel erg voor de jongen. 'S avonds hadden we een afspraak met Peter en Daphne.

Dinsdag 17 november: De laatste maand van mijn verblijf in Zuid-Afrika is ingegaan. Vandaag heb ik heel wat schoolwerk kunnen verrichten. Ik heb buiten zitten spelen met de jongens en mee de lunch helpen voor te bereiden + begeleiden. Na de lunch hadden de jongens karate en ook deze keer heb ik voorgesteld om supervisor te zijn tijdens hun training.
 

Weekje met mijn vriendin Joy 31/10 - 08/11

Hallo allemaal!

Zaterdag 31 oktober is mijn vriendin Joy helemaal in haar eentje vertrokken met het vliegtuig om mij een weekje te komen bezoeken. Helaas kon ze maar 6 nachten blijven. Joy is een leerkracht en geeft les aan het eerste leerjaar lager onderwijs. Ze kon mij dus enkel maar deze korte periode bezoeken, omdat ze herfstvakantie had. Maandag 9 november moest ze terug voor haar klasje staan. Hier lezen jullie wat wij allemaal deze week hebben gedaan:

Zondag 1 november: Rond de middag mocht ik mijn vriendin eindelijk gaan afhalen aan de luchthaven in Port Elizabeth. Ik stond haar op de wachten met een klein roosje in mijn handen. Het weerzien was fantastisch. Er werden uiteraard wat traantjes weggepinkt. Nadien ben ik met haar naar het huis van Connie en Gordon gereden. We hadden een kamer voor 6 nachten in het Radisson Blu hotel geboekt. We konden er pas in rond 15 uur. Vandaar dat ik haar eerst al eens het huis liet zien waar ik de voorbije 6 weken heb doorgebracht. Op onze weg naar daar was het voor Joy al even aanpassen omdat ik langs de linkerkant van de baan aan het rijden was. Ik was dit ondertussen al een tijdje gewoon. Rond 15 uur zijn wij gaan inchecken in ons hotel. We hadden een kamer met zicht op de zee, wat natuurlijk prachtig was. Het weer sloeg een beetje tegen waardoor we deze dag niet meer veel gedaan hebben. Gezellig ergens iets gaan eten en vroeg ons bedje in want morgen gingen we op safari!


Maandag 2 november: Rond 9 uur kwam de man van de safari ons ophalen aan ons hotel. We zagen er allebei enorm naar uit! Het was voor ons beide onze eerste safari en wisten niet goed wat er van moesten verwachten. Eerst moesten we nog een aantal andere mensen gaan ophalen waardoor de voormiddag al bijna om was. Rond 11 uur zijn we met een busje vertrokken. We gingen 2 verschillende parken bezoeken. Het eerste was Addo Elephant park. Jammer genoeg heeft het de hele dag geregend. Daardoor hebben we in het olifanten park, waar ongeveer tussen de 600 en 700 olifanten zitten, maar 7 olifanten gezien. De dieren gingen allemaal schuilen in het bos. Daar geraakte we niet met het busje. We zijn wel langs een grote olifant gereden die op onze weg aan het wandelen was. Daarnaast hebben we nog een aantal andere dieren gezien, zoals everzwijnen, springbokken, zebra's, ... . Spijtig genoeg niet zo veel als ik verwacht had. Nadien hebben we ook een tweede park bezocht, namelijk Schotia. Dit is een veel kleiner park. In dit park hebben we met een echte safari auto rond gereden. Het was nog steeds rot weer en het was koud, maar daardoor waren de wegen heel modderig. Dit gaf je dan echt een safari gevoel. Door grote plassen water of modderstromen rijden heeft ook zijn charmes. In dit park vond ik het persoonlijk veel leuker. Eerst hebben we giraffen en zebra's van heel dichtbij gezien. Toen we langs een grote poel reden, zagen we een alligator langs de kant van de poel liggen. We zijn langs een kudde bizons gereden en er waren veel antilopen die telkens onze weg overstaken. In dit park waren maar 8 olifanten en we hebben maar liefst 7 van de 8 olifanten gezien in dit park! Het was een echt gezin, met nog een kleine olifant. Op een gegeven moment wou zelfs de grootste olifant tegen onze auto botsen om het kleintje te beschermen. De gids riep een paar keer 'Back off' en na een tijdje 'luisterde' de olifant toch. Dat was spannend! We hebben ook heel lang voor de 3 aanwezige leeuwen gezocht en hebben ze uiteindelijk ook gevonden. Enkel de neushorens hebben we niet gezien. 's avonds kregen we ook in het park ons avondeten. Dat was super gezellig met 2 kampvuurtjes. Nadien kregen we nog een korte rit door het park. Toen we wouden vertrekken stonden plots al de olifanten aan de plaats waar wij aten. Dit vond ik zalig om te zien. Het was heel donker en af en toe zag je een flits van de olifanten via de pitslamp van onze gids. Ze stonden echt heel dicht. Nadien heeft de gids ons terug aan ons hotel afgezet en zijn we na een vermoeiende maar zeer leuke dag onmiddellijk in slaap gevallen.

Dinsdag 3 november: Het was eens beter weer. 's Morgens zijn we gaan ontbijten aan het restaurant tegenover ons hotel (vlak aan de zee) Nadien zijn we een wandeling gaan maken. Na de middag kwam de wind op. We zijn naar het winkelcentrum Bay West geweest. Joy shopt graag (zoals elke vrouw). Het was voor haar ook ontspannen. 's Avonds zijn we iets klein in de Beershack gaan smullen en hebben naar de televisie gekeken in ons hotel.

Woensdag 4 november: Heel vroeg opgestaan want om 8 uur wou ik op mijn stage zijn. Joy en ik gingen samen naar de stage. Zij wou zelf ook eens in de klas van de Strong Foundation school op Khayalethu meedraaien. Bij aankomst werd mijn vriendin door iedereen van harte verwelkomd. Ik heb haar eerst een rondleiding gegeven en nadien zijn we samen naar het klasje gegaan. De jongens gingen blijkbaar om 9 uur vertrekken om bij iemand zijn thuis robots te maken. Mijn vriendin mocht meegaan. Ze vond het naar eigen zeggen, zeer leuk en interessant. Zo heeft ze ook meteen beter kennis kunnen maken met de 6 jongens van de school. Dit zijn ook de jongens waar ik telkens mijn sessie aan geef. Rond de middag kwamen ze allemaal terug. Ik had geregeld dat ik voor mijn sessie (want het was woensdag) met de jongens ging bowlen. Mijn vriendin kon meegaan voor extra begeleiding. Uiteindelijk zijn er nog 2 jongens extra meegegaan. Ik had zelf voorgesteld om dit te betalen en dit vond Mia in orde. Ik had de dag voordien gebeld om van 13:30 tot 14:30 een baan te huren. We kwamen iets vroeger aan dus heb ik samen met Joy voorgesteld dat de jongens elk drie spelletjes mochten spelen in het Nitropark. Je kan er tal van spelletjes spelen zoals racen met een auto of een brommer. Ook dit heb ik zelf betaald. De jongens genoten er enorm van. Nadien zijn we gaan bowlen. Dit vonden ze ook super leuk, maar na een tijdje had ik wel door dat het juist iets te lang duurde. Ze waren met 8 spelers dus moest iedereen een lange tijd wachten vooraleer hij terug aan de beurt was. Dit was voor sommige moeilijk. Geen enkele jongen heeft hierover geklaagd, maar ik zag het enthousiasme bij elke ronde wegzakken. Al bij al was het een zeer geslaagde sessie. Na de sessie zijn we terug naar Khayalethu gereden. We zijn ook onmiddellijk vertrokken, samen met Veerle, naar het huis van Connie en Gorden. We gingen namelijk terug naar de Townships en nadien naar het project 'De weggooi baby's' samen met Peter (van Amava). Toen we aankwamen, kregen we te horen dat de trip in de Townships niet doorging omdat het te gevaarlijk was die dag wegens stakingen. We zijn vervolgens alleen naar de weggooi baby's geweest. Dit is te vergelijken met de vondelingenschuif in België. Er waren 9 baby'tjes aanwezig. 1 baby'tje was gevonden op straat en de rest waren telkens achtergelaten in het ziekenhuis en vervolgens komen ze in dit project terecht. We hebben een tijdje met de baby'tjes gespeeld. Er zat er eentje tussen die mijn vriendin onmiddellijk wou adopteren :). Na dit korte bezoek zijn we een wijntje gaan drinken bij Peter en Daphne thuis. 's Avonds zijn Joy en ik nog iets gezelligs gaan eten in restaurant Angelo's in de Stanley street (super lekker!).

Donderdag 5 november: We hebben wat langer geslapen en zijn terug gaan ontbijten in het restaurant tegenover ons hotel. Het was zeer warm weer. Wij zijn in de namiddag naar het strand gegaan waar Andreas en ik normaal gezien altijd henen gaan. We hebben wat in de zee gezwommen. Het was echt genieten! Nadien zijn we ook aan het strand tegenover ons hotel gaan zitten. Het waren serieuze hoge golven! 's Avonds zijn we naar boardwalk geweest. Het was er zeer gezellig en daar heeft Joy gezocht voor wat cadeautjes voor haar thuisfront. We hebben er ook genoten van de fonteinshow. Nadien heeft we snel iets gegeten in de Spur, want rond 20 u gingen we met mijn oma skypen (zit in een rusthuis). Dit was een zeer emotioneel, maar super leuk gesprekje. Mijn mama had hiervoor gezorgd. Toen was het al tijd om te gaan slapen!

Vrijdag 6 november: Onze laaste volledige dag samen! 's Morgens zijn we terug op dezelfde plaats gaan ontbijten en plots zag ik een hele school dolfijnen voorbij zwemmen. Dit was fantastisch om te zien. Nadien zijn we aan het strand gaan wandelen. Joy zijn op een dijk gaan zitten waar we surfers aan het werk zagen. Nadien heeft Joy beslist dat ze ook eens wou gaan surfen, want anders zou ze er spijt van krijgen. We zijn zijn dit dan ook gaan doen. Toen wij juist in het water zaten, kwam de wind op. De golven waar heel hoog. Dit was mijn tweede surfles. Het was zalig om te doen. Ik heb 2 keer volledig op het surfbord kunnen staan. Joy vond het ook zeker de moeite waard! 's Avonds zijn we voor de laatste avond nog eens gezellig gaan eten met ons tweetjes. We hebben er beide enorm van genoten.

Zaterdag 7 november: 's morgens vroeg opgestaan, rustig terug ingepakt, ons klaargemaakt om de laatste keer te gaan ontbijten en rond 11u zijn we gaan uitchecken. Nadien zijn we op ons gemakje vertrokken naar de luchthaven van Port Elizabeth. Om 13:30 vertrok Joy haar vlucht terug richting België. Rond 13 u is ze naar haar gate gegaan. Het was een zeer zwaar en moeilijk afscheid voor ons beide. Ik ben blijven wachten tot ze moest gaan boarden, want ik zag haar nog steeds staan. Nadien heb ik een zeer zware dag gehad. Er was niemand thuis, want Andreas was nog steeds weg met zijn familie en de al de andere meisjes van het gastgezin waren samen op weekend. Ik ben alleen aan de zee gaan uitwaaien. 's Avonds heb ik samen iets gegeten met Amarines en haar vriend Thole (Nederlanders in het gastgezin). Zij hebben onbewust gezorgd voor wat afleiding.

Zondag 8 november; Ik was terug helemaal alleen in het gastgezin. In de namiddag heb ik buiten wat voor school zitten werken. Het is dringend tijd dat ik terug in het normale routine terecht kom, dat zorgt voor afleiding. Gisteren en vandaag heb ik echt last van heimwee. Ik trek mij natuurlijk wel op aan het gedacht dat mijn ouders volgende woensdag in Zuid-Afrika zijn voor 2 weken. Hier kijk ik naar uit. Morgen terug naar de stage. Dat zal ook voor de nodige afleiding zorgen.

Nog eens een grote DANK U aan mijn vriendin Joy, die heel wat geld heeft betaald om mij 6 dagen te kunnen zien! 

22/10 - 30/10

Dag iedereen!

Donderdag 22 oktober: Het was een zeer rustige dag vandaag. Ik heb meegeholpen met het maken van lunch en vervolgens, nadat de jongens van de Strong foundation school hier in Khayalethu gedaan hadden met school, heb ik mij bezig gehouden met deze jongens. Ze waren zeer speels, dus heb ik met hem tikkertje gespeeld en nadien verstoppertje. Het was zeer aangenaam en het was mooi weer dus was het zeer fijn om te doen! Nadien ben ik met de taxi meegereden die al de kinderen van school ging halen. Vanaf daar ging de taxi rechtstreeks naar het zwembad waar de jongens hun zwemles kregen. Het is echt een klein zwembad. Het is zo klein dat het telkens de groepen in 3 zijn gedeeld. Eerst gaat de eerste groep, dan de tweede (dan heeft de eerste gedaan), ... . Dit allemaal op 1 uur tijd. Het is niet zoals bij ons in België. Daar had je toch telkens een groot zwembad en kregen wij toch steeds op het laatste 'vrij zwemmen' . Zulke zaken zijn hier niet mogelijk. Dat neemt niet weg dat ik dit een zeer mooi initiatief vind. Khayalethu heeft gewoon niet het geld om naar een mooier/groter zwembad te gaan. Nadien zijn we allemaal terug gegaan en was het al weer tijd om naar huis te gaan.

Vrijdag 23 oktober: In de voormiddag hebben we even de tijd gehad om aan ons bachelorproject te werken. Als we tijd krijgen om voor school te werken, gebruiken we deze tijd telkens optimaal. Zo is het ook aangenamer voor ons om dit niet nog na de stage te moeten doen, want er is telkens nog weinig tijd over. Het is echt op sommige dagen zeer druk. Vervolgens ben ik in de namiddag een aantal jongens van school gaan halen. Ik kijk altijd uit naar deze ritten, want het is echt leuk om eens individueel met de jongens bezig te zijn. De jongens zijn altijd blij om mij te zien. De jongens houden ervan om de muziek luid te zetten en mee te zingen. Ik zing dan telkens mee (ook al begrijp ik de taal, Xhosa, niet), maar de jongens vinden dit super leuk. Nadien heb ik terug meegeholpen met lunchtijd.

Zaterdag 24 oktober: De jongens hadden vandaag hun laatste wedstrijd van de voetbalcompetitie. Ze vroegen terug of ik wou meedoen. Ik vond dit natuurlijk geen enkel probleem! Ik speel thuis ook altijd voetbal dus voor mij was dit zalig. Het was maar één match. Toen we daar kwamen, bleek dat de uren waren aangepast en we pas over 3 uur moesten voetballen. Ik heb mij vervolgens bezig gehouden met de jongens tot het tijd was voor de opwarming (die ik ook op mij nam). De match is afgelopen op een 3-3 gelijke stand. We hadden zeker verdient om te winnen, maar helaas! Ik heb wel een goal gemaakt! Het voetballen met de jongens is echt zeer tof, zo leer ik ook de oudere beter kennen. Naar mijn weten zijn de meeste jongens ook niet zo goed in voetbal dus ze kijken echt op naar mij (vorige week ook naar Andreas, maar hij kon nu niet meedoen vanwege zijn arm). Na twee weekends voetbal, merk je ook meteen dat we volledig geaccepteerd worden door de jongens. Dit is een zeer goed gevoel.

Zondag 25 oktober: We moesten vroeg opstaan want het was the Ocean Run vandaag. Heel Khayalethu centrum nam hier aandeel en ook wij stonden op de lijst. Ze hadden ons gevraagd om dit mee te begeleiden. Dit was voor ons geen enkel probleem. Toen we op de plaats aankwamen, merkte we meteen dat er enorm veel wind was vandaag. Port Elizabeth had zijn bijnaam als 'windy city' zeker niet gestolen. Jammer genoeg was er zelfs zo veel wind dat de Ocean Run is afgelast. Toen we aankwamen, waren ze alles al terug aan het afbreken. Het was wel een verstandige keuze, want de wind was echt enorm hard aan het blazen. De kinderen en jongeren vonden het wel jammer. Een aantal van de kleinste vroegen ons of ze naar de zee mochten gaan. Ik ben uiteindelijk meegegaan met een hele groep jongens die de zee in wouden. Het was gewoonweg zalig om te zien hoe hard de jongens hier wel niet van genoten. Elke jongen is met zijn kleren de zee ingedoken. Ze sprongen, lachten, speelden zo enorm luid. Het was prachtig om dit te kunnen bewonderen. Elke jongen glunderde echt van genot. Telkens samen over de golven aan het springen, enz. Ik had de jongens nog nooit zo gelukkig gezien. Ik genoot mee om hun zo gelukkig te zien, dat ik zelf heb besloten om gewoon mee te springen in het water. De wind was nog steeds hard aan het waaien dus toen we uit de zee gingen, was het natuurlijk heel koud. Ik heb de jongens allemaal onder een warme openbare toilet gezet. Zo warmde ze toch op. Ik heb zo ook allemaal één voor één afgedroogd met mijn strandhanddoek die ik bij had. Anders bevroren de jongens zich. 

Maandag 26 oktober: Toen we aankwamen op Khayalethu hebben we meteen aan de vergadering deelgenomen. Daar heb ik zelfs een applausje gekregen, omdat ik zaterdag een goal had gemaakt! De vergaderingen zijn telkens zeer interessant. Ik begrijp er wel niet steeds alles van, maar toch zeker de hoofdzaken. De zaken die ik niet altijd begrijp zijn zaken die besproken worden in het Afrikaans. Nadien werd er aan ons gevraagd of de studenten de lunch vandaag alleen wouden klaarmaken omdat de rest allemaal ergens henen moest. We moesten spaghetti en spaghettisaus klaarmaken. Op dat zelfde moment gingen de jongens van Strong Foundation school in Khayalethu samen met de juf ook iets maken in de oven. Het was dus een beetje chaos in de keuken, want een aantal jongens wouden ook ons helpen met het eten te maken. We hebben zoveel mogelijk samen met de jongens gekookt. Zonder dat we het wisten, hebben we er een zeer leuke activiteit van gemaakt. Rond 12 uur moest ik vertrekken om eerst 4 jongens in 2 verschillende scholen te gaan halen. Het waren niet de jongens van normaal, het waren jongens die examens hadden. Vandaag was hun eerste examen. Het gaat hier over de oudste jongens. De jongere beginnen een week later. Ik heb hen onmiddellijk afgezet, zodat ze voor hun volgende examen konden leren. Daarna was het terug mijn beurt om de andere 4 jongens te gaan halen. De eerste school had laat gedaan, waardoor ik een beetje vertraging heb opgelopen en was ik juist niet op tijd voor de andere school. De jongens stonden mij braaf op te wachten. Ik heb hen ook gezegd dat dit zeer flink was! Vervolgens was het lunchtijd en hebben nog een buiten mee gevoetbald met de jongens.

Dinsdag 27 oktober: In de voormiddag heb ik eerst wat opzoekwerk verricht voor mijn sessie van morgen. Aangezien het mooi en warm weer ging zijn, dacht ik meteen aan waterspelletjes. Ik heb op internet gezocht welke spelletjes ik allemaal kon spelen i.v.m. water. Ik vond wel het thema 'Olympische waterspelen' zeer leuk. Zo kon ik de groep jongens in 2 delen. Het was de bedoeling dat de 2 groepen tegen elkaar streden en er na het doen van een aantal opdrachten, er 1 groep de winnaar is. Wie won, mocht de andere groep zo nat maken als zij wouden. Ik heb alles opgeschreven wat ik nodig had voor elke opdracht, zodat ik dit morgen rustig kon zoeken en klaarmaken voor de water sessie. In de namiddag hebben we buiten gespeeld met de jongens van de Strong foundation school, zoals voetbal, rugby, basketbal, skateboarden, ... . Nadien was het lunchtijd en daarna hebben de jongens altijd karate. De lunch is om 15h00 en de karate start om 16h30. Voor de lunch moeten al de jongens hun karate outfit al aanhebben. Ze krijgen tijd tot 15h15 om hun lunch op te eten. Als één iemand zorgt voor vertraging, moet de hele groep wachten voordat ze mogen starten met eten. Hierdoor krijgen ze vaak maar 5 min de tijd om hun bord op te eten. Ik vind het jammer dat de jongens niet rustig hun eten mogen opeten. Etenstijd zou een moment moeten zijn om tot rust te komen, maar in plaats daarvan is dit op Khayalethu juist een stressmoment. Dit vind ik bijzonder jammer. Nadien moeten ze allemaal naar buiten in hun karate outfit en moeten wachten tot de trainers van karate er zijn. Ze zouden deze tijd in mijn ogen beter gebruiken voor een rustig eetmoment. Ik heb al eens gevraagd waarom ze zo snel moeten eten. Dit draait allemaal rond discipline. Volgens mij zijn er andere manieren om discipline aan te leren dan deze. Tijdens de karate sessie heb ik de supervisie op mij genomen. Ik moest er op letten dat niemand stond te spelen of de 'grappige' stond uit te hangen. Als dit zo was, was het mijn taak om de jongen hier op te wijzen. Ik heb uiteindelijk maar 1 keer moeten ingrijpen.

Woensdag 28 oktober: Het was mijn sessie vandaag! Ik keek er naar uit om deze te geven. Zoals voorspeld, het was prachtig weer. Ideaal weer om waterspelletjes te houden. Eerst en vooral ben ik het materiaal beginnen te verzamelen en nadien heb zeker 50 ballonnen met water gevuld. Ik had er een aantal nodig voor een opdracht en de rest was voor op het einde van de sessie. De jongens genoten met volle teugen van de sessie. Ze hebben niet al de opdracht perfect uitgevoerd, maar dit moest ook niet. Het draaide allemaal rond plezier en nat worden. Ik heb geen enkel moment het gevoel gehad dat ik de groep niet meer in handen had, ook al liet ik ze zeer vrij in het spelen met water. Op het einde was het meer een watergevecht dan iets anders, maar dit was de bedoeling. Er werd niemand gespaard. Iedereen was kleddernat. Vervolgens heb ik spelen met water stop gezet en heb ik iedereen op de grond laten liggen, want we moesten opdrogen. Van deze gelegenheid hebben we ook gebruik gemaakt om met de jongens te praten over van alles en nog wat! op 15 min waren we al droog en dit kwam perfect uit want mijn sessie was toen afgelopen. Rond 16h zijn we terug naar huis vertrokken, want we gingen met Pieter en Daphne (van Amava) de Townships bezoeken. Al de vrijwilligers en stagiairs die bij Connie en Gordon verbleven gingen mee. Daar hebben terug onze ogen opengetrokken. Ook al hadden we de townships al een gezien, het blijft een verschrikkelijk beeld. We zijn in één van de 'huizen' binnen gegaan. Het waren mensen die Pieter kende. Daar hebben we te horen gekregen dat de dochter(20 jaar) van deze vrouw kanker heeft in heel haar lichaam. Nadien hebben we het meisje ook gezien. Ze was super vrolijk, deed alsof er niets aan de hand was, terwijl wij dit hartverscheurend vonden. Ik kreeg echt een krop in mijn keel toen ik zag dat deze vrouw nog steeds kon lachen, terwijl ze waarschijnlijk één van haar laatste weken heeft te leven. Natuurlijk kwamen er zeker een 30 tal kinderen meteen allemaal rond het huis staan toen ze ons zagen. Ze waren allemaal aan het spelen/lachen/zingen/rondhangen om toch allemaal een blik van ons op te vangen. Nadien zijn we een ander 'huis' gaan bezoeken. Een vrouwtje van 64 jaar. Voor zulke huizen zijn gewoon geen woorden voor. Om dit mee te maken en te voelen wat wij als Europeaan voelen, moet je zelf tot hier komen om dit te kunnen bekijken. Het is echt ongelofelijk. Deze mensen leven in zo'n verschrikkelijke armoede en toch kunnen deze mensen altijd blijven lachen. De mensen was super blij om ons te zien, om dan maar te zwijgen over de kinderen. Ze speelden allemaal soorten spelletjes van handgeklap. De meisjes die mee waren met ons hebben dit men hun meegespeeld. Het was zeer fijn om te zien. Het doel van ons bezoek aan de Townships was het geven van schoenen en kleren aan de kinderen. Er was wel een groot probleem. Pieter had alleen schoenmaat 24 en 25 mee. Dit was veel te klein. Daardoor hebben maar 4 jongens/meisjes schoenen gekregen. We hebben meteen ook afgesproken en beloofd om volgende week woensdag 4 november terug te komen met grotere maten van schoenen. Ik kijk er al naar uit om dit te doen, want dan is mijn vriendin Joy er bij en kan ze dit ook eens bekijken!

Donderdag 29 oktober: Het was een rustige dag. We hebben in de voormiddag meegeholpen met de lunch voor te bereiden en met was op te hangen en rond de middag zijn we mee met de taxi vertrokken om al de jongens van school te gaan halen. Nadien gingen ze terug rechtstreeks naar het zwembad ze hebben ons nodig voor de supervisie. Ook hier wanneer de jongens niet luisteren of zitten te spelen, moeten wij ingrijpen.

Mia was ziek. Vandaag dat we de tussentijdse evaluatie niet konden doen die vandaag gepland was. We hebben haar meteen een E-mail gestuurd om te vragen wanneer we dit dan zouden laten plaatsvinden. Daarnaast heb ik deze dag wel mijn ogen opengetrokken. Blijkbaar is het vanaf 27 november grote vakantie hier in Zuid-Afrika. Dat wil zeggen dat AL de jongens naar huis gaan en dat er voor degene die niet naar huis kunnen, opvang wordt voorzien ergens anders (dus niet op Khayalethu). Ik stel mijzelf nu de vraag wat wij dan onze laatste twee weken nog hier gaan moeten doen als er geen jongens meer zijn. Ik veronderstel dat wij klusjes zullen moeten doen, maar ik vind het vooral jammer dat wij hier niet van op de hoogte waren. We gaan proberen rond te horen of we de laatste twee weken bij een ander project mogen aansluiten, waar wel nog kinderen en jongeren zijn. Natuurlijk alleen als Mia niets voor ons meer in petto heeft. Als ze ons die twee weken nog nodig heeft, blijven we uiteraard nog op Khayalethu. Anders zou het zonden zijn.

Vrijdag 30 oktober: We hadden donderdag op het bord zien staan dat de kinderen van de Strong Foundation school met de juf naar de zee gingen + pinguïns gingen bezoeken. Andreas en ik hebben meteen voorgesteld om mee te gaan. De juf vond dit perfect. Ze kon wat extra begeleiding gebruiken. We moesten wel een uur vroeger komen en omdat dit niet uitkwam voor Gordon, zijn we met onze eigen auto naar Khayalethu gereden. We zijn mee vanachter in de bakkie gekropen met de 6 jongens van de school. De jongens vonden het super leuk dat we mee waren. Het bezoek aan de pinguïns was super tof! De jongens waren heel flink en luisterde heel goed naar de gids die van alles aan het uitleggen was over pinguïns. Nadien zijn we naar de zee getrokken. Een super mooie plaats, waar veel mooie en grote rotsen en lange stranden waren. Bijna iedereen is de zee ingesprongen. Het was wel niet zo warm, maar dat maakte voor de jongens niets uit. Andreas en ik hadden ook een bal mee waar we op het strand mee hebben zitten voetballen. De jongens genoten met volle teugen! Nadien zijn we samen op een nog ander plekje onze lunch gaan eten, daar was het ook fantastisch mooi. Ik heb er zelf heel hard van genoten, want ik was er nog nooit geweest en dit gaf mij een nog mooier beeld van Port Elizabeth. Rond 13h00 waren we terug op Khayalethu en moest ik al meteen vertrekken om de kinderen van school te gaan halen. Nadien vroegen ze mij of ik Auntie ( zij kookt in Khayalethu) even naar de winkel wou brengen. Deze vrouw kan zelf niet rijden. Plots vroegen ze ook of we eerst snel naar het containerpark wouden rijden. Er werd rap een aanhangwagen aan de bakkie vastgemaakt. Ik was al meteen aan het denken, zolang ik maar niet achteruit moet rijden is het goed want dat heb ik nog nooit gedaan). Ze vroegen mij ook of er al ooit mee had gereden, waar ik nee op antwoordde. 'Voor alles een eerste keer' kreeg ik terug als antwoord. Het is wel fijn dat ze mij vertrouwen, maar zelf had ik een beetje schrik. Natuurlijk toen ik op het containerpark aankwam, moest ik achteruit rijden. Er stond veel mannen te kijken naar mijn falen. Uiteindelijk heeft één iemand mij telkens aangegeven als ik naar rechts moest afdraaien of naar links. Zo is het wel gelukt. Toen we terug aankwamen, moesten ik en Andreas al terug vertrekken. We moesten snel iets gaan eten, want daarna werden we verwacht in het Nelson Mandela voetbalstadion (dat speciaal voor WK 2010 is gebouwd). Al de jongens van Khayalethu gingen daar naar een voetbalmatch kijken en er werd ons gevraagd om dit mee te begeleiden. Wij zeiden uiteraard met veel plezier JA! We wouden beiden als eens graag naar dit stadion gaan en nu hadden we de kans om dit te doen. Dit dan nog is samen met onze jongens van Khayalethu, beter kan niet. Toen we in het stadion aankwamen was IEDEREEN super blij om ons te zien. Al de jongens hebben heel de tijd rond ons gehangen. Ze supporterde allemaal voor de thuisploeg! De eerste helft stonden ze met 0-1 achter en de tweede helft heeft de thuisploeg nog 2x gescoord dus was het nog eens groot feest ook. Na de match gedaan was, zijn we met de jongens naar buiten gegaan. We hebben gevraagd aan de andere begeleiders of we nog iets konden doen en of ze iedereen hadden. Al de jongens die bij hun zaten (de jongere) waren bij hun en met oudere jongens hadden ze afgesproken op een bepaalde plaats na de match. Uiteindelijk zijn wij rustig vertrokken. We zijn verder door naar de kust gereden om iets te gaan drinken. Plots kregen we telefoon van Gordon dat er 3 jongens van Khayalethu voor hun deur stonden. Ze vroegen achter ons. Blijkbaar waren de jongens expres fout gegaan en hebben niet op de plaats van afspraak gewacht. Ze wouden vragen aan ons of ze water kregen voor hun weg te voet naar huis. Gordon heeft dan zelf beslist om de jongens naar Khayalethu te brengen (ik had voorgesteld om dit eerst zelf te doen), maar Gordon ging het doen. Hij heeft dan met één van de begeleiders gepraat. De begeleider ging hen hier voor straffen.